เพียงรักพรางใจ – วาระวารี
สำหรับ ติสรณ์ เธอคือความตรึงใจ
การได้เป็นเจ้าของ ‘สาวสวยที่มีรอยยิ้มหวานล้ำ’
คือสุดยอดแห่งความปรารถนาของเขาแล้ว
ต่อให้สาวเจ้าขังตัวเองอยู่ในปราสาทที่เต็มไปด้วยหนามแหลม
เขาก็ยังจะยื่นมือไปหา แม้ว่ามันจะเสี่ยงโดนหนามตำมือก็ตาม
ต่อให้ใคร่รู้รสรักครั้งแรกแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็ได้
โดยเฉพาะกับ ‘แฟนเก่าของเพื่อนสนิท’
ถึงจะเลิกกับเพื่อนเธอแล้ว ก็ยังเป็นคนต้องห้าม
ปิ่นปฐวี ปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย แม้ความใจร้าย
จะเป็นฝ่ายชนะความหวั่นไหวก็ตาม ก็เขาก็ยังยืนกรานว่าจะตื๊อต่อ…
“ทำไมถึงเลือกสารภาพรักวันนี้”
“เพราะในวันข้างหน้า ถ้าขิมคิดถึงละครเรื่องนี้เมื่อไร ก็จะคิดถึงเรื่องผมด้วย”
เขารู้สินะว่า ฉันจะปฏิเสธ
“ไม่คิดถึง! ไม่มีทาง”
“…ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ”
“ไม่ได้!”
เพราะถึงเขาจะ ‘ใช่’ มันก็ ‘ไม่ได้’อยู่ดี
ก่อนหน้านี้มันคือละครหลอกลวง
แต่…ถ้ามันกลายเป็นเรื่องจริง…ฉันจะกลายเป็นคนทรยศ
“ขอโทษนะ…ขอโทษ…”
