เจ้าสาว รอรัก – อังศุมาลินทร์
“ไม่!!…ปานไม่ให้พี่ปุ๊ไป…ฮึกก…”
ปานประดับรีบก้าวเดินตามหลังชายหนุ่ม แล้วเข้าไปยืนชิด
รีบใช้สองแขนสอดเข้าโอบกอดรอบเอวหนาไว้จากทางด้านหลังเหนี่ยวรั้งไว้
ใบหน้านวลที่มีคราบน้ำตาซบลงบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง
เสียงกระซิบของเธอดังแผ่วเบา หัวใจของเธอตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว
“ปาน!!…อย่าดึ้อกับพี่ไปรอพี่ที่บ้าน ปล่อย”
ปุริม แกะแขนเรียวออกจากเอวของตัวเอง ไม่คิดที่จะหันมามองหญิงสาว
เพราะไม่อยากเจ็บ เขาก้าวเดินอย่างรีบเร่งไปหา อันทิตา อย่างเป็นห่วงเหลือเกิน
“ถ้าพี่ปุ๊ไป…ฮึกกก…ฮือออ…
พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอปานอีกพี่ปุ๊จะต้องเสียใจ…ฮึกก”
ปานประดับ กระซิบเสียงอันสั่นเครือ บอกชายหนุ่มที่ยังก้าวเดินไปหาอันทิตา
ยามที่เขาก้าวออกไปหาอันทิตาแต่ละก้าวมันเหมือนชายหนุ่มเหยียบย่ำ
อยู่บนหัวใจของเธอ เจ็บจุกอกยิ่งนัก ยามเห็นคนรักเดินออกไปหาหญิงอื่น
“ถ้าพี่ปุ๊ไป…พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอหน้าปานอีก”
ย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ตาดวงโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
แววตาของเธอที่มองแผ่นหลังชายหนุ่มมันพร่ามัวสั่นระริก
ปุริมหยุดนิ่งชะงักอยู่กับที่ แต่ไม่คิดที่จะหันมามองเธอเลยสักนิด
ร่างบางหมดเรี่ยวแรงเซล้มลงนั่งทับส้นเท้าของตัวเองอยู่ตรงพื้น
หญิงสาวใช้มือปิดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ เรียวปากบางเม้ม
กัดนิ้วตัวเองหวังไม่ให้ใครต่อใครได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ
ส่วนอีกข้างยกขึ้นทุบลงไปบนอกข้างซ้าย
หัวใจของเธอมันจะแตกสลายทรมาน
เหมือนมีใครเอาคมมีดมากรีดตรงกลางหัวใจ
น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาจากตาดวงโตเพียงข้างเดียว
เพราะเธอสุดจะกลั้นมันไหวได้
