เจ้าสาวในรอยชัง – R-mustang
ท้องแล้วหรือ…ช้าไปนะ พันธะของฉันกับเธอมันจบไปแล้ว…
“พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะหลุดพันธะนี้”
เจ้าของเสียงอย่าง ภาธร ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างกายคนที่พูดด้วย
ซึ่งนั่นก็คือ ปวริศา ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจ
หญิงสาวเม้มปากแน่น พร้อมกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้
หล่อนรู้ถึงสิ่งที่ภาธรกำลังจะบอกดี ในเมื่อวันพรุ่งนี้คือ
วันที่เขาและเธอจะหย่าขาดจากกัน
ปวริศาเหลือบมองใบหน้าของคนพูด ก่อนก้อนสะอื้นจะวิ่งมาจุกอยู่ที่คอ
เพราะทั้งน้ำเสียงและแววตาของภาธร มันสื่อได้ว่า
เขาดีใจที่ได้เปลี่ยนสถานะเป็นวิวาห์ร้าง ไม่ได้มีความลังเลอยู่เลยสักนิด
หญิงสาวยกยิ้มอย่างชอกช้ำ และเจ็บไม่ต่างจากมีฝูงมดมารุมกัดกิน
ก่อนจะตอบเสียงสั่น
“ค่ะ”
“ยังอยากจะทำหน้าที่เมียอีกไหม ฉันจะได้ทนทำให้คืนนี้”
พูดจบก็มีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏที่มุมปาก พร้อมกับสายตาเบนไปที่เตียง
หญิงสาวส่ายศีรษะปฏิเสธพร้อมกัดปากแน่นกว่าเดิมจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บ
นั่นคงไม่ได้เจ็บมากไปกว่าหัวใจซึ่งบีบรัดตัวอย่างรุนแรง
เพราะรู้ว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร ทั้งแววตาและน้ำเสียงมันมีแต่ความเหยียดหยาม
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ หน้าที่นั้น”
“คุณธรอย่าใจร้ายกับหวานสักวันจะได้ไหมคะ”
“ใจร้าย…ฉันเคยทำแบบนั้นหรือหวาน…”
ไม่เพียงพูดน้ำเสียงคล้ายจะหัวเราะ ยังเชยคางมนขึ้นให้สบตากับเขา
ดวงตาคู่คมพบความสะใจวิบวับอยู่ในนั้น
“อย่ากัดปากตัวเองสิ เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี คืนนี้จะไม่พร้อมสำหรับฉันนะ”
“หวานขอร้อง”
เธอได้แต่วิงวอน ก่อนจากกันหล่อนขอซึมซับความสุขบ้างไม่ได้หรือ
เพราะที่ผ่านมามักได้รับความเย็นชา จนตอนนี้หัวใจหล่อนใกล้จะล้มเหลวเต็มทนแล้ว
ภาธรคำรามฮึในลำคอ ก่อนจะผละออกห่าง
“เจอกันที่เขตสิบโมง”
“ค่ะ”
จะให้หล่อนตอบอะไรได้อีกนอกจากคำนี้ต้องยอมรับความจริง
ว่าเขาไม่รักและไม่เคยรัก ก่อนจะได้ยินอีกหนึ่งประโยค
“อยากได้หรือ เอาไปด้วยสิ ไม่งั้นมันจะจบลงที่ถังขยะ”
สิ่งที่ภาธรหมายถึงคือรูปแต่งงานที่ปวริศายืนมองมันอยู่นานแล้ว
“หวานจะเอามันไปด้วย”
ถึงมันจะไม่ได้สำคัญกับอีกฝ่ายทว่ามันมีค่าเป็นความทรงจำของเธอ
ถึงมันจะเป็นความทรงจำสีหม่นและรอยน้ำตาก็ตาม
“ดี”
ภาธรแค่นยิ้มร้ายๆให้อีกหน ก่อนจะออกจากห้องไป
ปล่อยให้ปวริศายืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวในห้องนี้ ไม่ต่างจากที่ผ่านมา
