เจ้าสาวที่(ไหม้)รัก – R-mustang
“ปรุงบอกให้ฉันมาเยี่ยมเธอ”
คนาธิปบอก ยามได้เห็นสีหน้าหม่นลงคล้ายผิดหวังของฐายิดา
มันก็ทำให้เขาฉีกยิ้มร้ายคล้ายจะพึงพอใจ
“ดูไม่เห็นจะเป็นอะไรเท่าไร สำออยหรือเปล่า”
คนป่วยถึงขั้นหน้าชาแล้วมองสามีด้วยความตัดพ้อ
นี่เขาคิดว่าเธอกำลังเล่นละครอยู่หรืออย่างไรกัน
“จะถามถึงลูกสักคำก็ไม่มีเลยหรือคะ เกลียดฐากับลูกขนาดนี้เลยหรือคะ”
ฐายิดาถามเสียงเครือและแหบแห้ง
เธอเป็นลมล้มพับไปเพราะมีอาการแพ้ท้องอย่างหนัก
เขากลับไร้คำที่แสดงถึงความห่วงใย ซึ่งเธอนอนอยู่โรงพยาบาลถึงสองวันแล้ว เขาเพิ่งจะโผล่มาเยี่ยม
แถมไม่ใช่ความเต็มใจ แต่มาเพราะปณาลีบอกให้มา
“มันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือ ฐายิดา”
นัยน์ตาคมที่มอบให้มีแต่ความชิงชังคล้ายอยากจะแผดเผาหัวใจของอีกฝ่ายให้มอดไหม้เป็นจุณ
“ถ้าเปลี่ยนกัน ปรุงอยู่ตรงนี้ พี่คีนคงจะรีบมา”
หล่อนรู้ดีว่าคนาธิปรู้สึกอย่างไรกับปณาลี ในสายตาและทุกลมหายใจของเขามีแต่ปณาลี
แม้เธอจะทำดีสักเท่าไร คนาธิปก็ไม่เคยเห็นคุณค่ามัน
“ฉันไม่มีวันปล่อยให้ปรุงเจ็บ”
“แต่กับฐา พี่…ตั้งใจจะทำให้เจ็บใช่ไหมคะ”
แม้รู้ว่าคำตอบที่จะได้อาจทำให้เจ็บปวด หญิงสาวก็ยังอยากจะฟังเพื่อตัดสินใจบางสิ่ง
คำตอบที่ได้มาคือรอยยิ้มเยาะของคนาธิป มันกระจ่างชัดแก่หัวใจของฐายิดาแล้วในวินาทีนี้
เพราะรู้ว่าคงไม่มีวันแทรกเข้าไปกลางใจของเขาได้
“ที่ฉันตั้งใจจะมีลูกก็เพราะอยากทำให้ใครเจ็บปวด เธอก็รู้นี่”
คนาธิปตอกย้ำ แถมน้ำเสียงที่เอ่ยถึงใครอีกคนก็เข้ม นัยน์ตาวาววับเพราะทั้งเกลียดทั้งแค้น
