เกี้ยวรักเมียสวมรอย – มณีปุรำ
สติที่ดับวูบไปพร้อมกับภาพความโหดร้ายป่าเถื่อน
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอกลับต้องสวมตำแหน่งภรรยาชีคเจ้าเล่ห์จอมฉวยโอกาส
คำก็เมีย สองคำก็เมีย ทั้งยังย้ำด้วยคำพูดและการกระทำ ว่าเขาเป็นสามี
แล้วเธอเล่า ควรเชื่อแต่โดยดี แล้วซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอันแสนปลอดภัย
หรือตัดใจ…แล้วทำทุกวิถีทางเพื่อค้นหาความจริง
“ถ้าจะให้พิสูจน์ตอนนี้เกรงว่าสถานที่อาจจะไม่เหมาะสม ไว้คุณหายดีเมื่อไร
ผมจะทบทวนความทรงจำให้คุณเอง ผมจะทำให้คุณเห็นว่าเรามีความสุขกันมากแค่ไหน”
“ไม่จำเป็น !”
“แต่ผมอยากพิสูจน์ คุณจะได้รู้ไงว่าผมเป็นสามีที่น่ารักมากแค่ไหน
ใครๆ ต่างก็อิจฉาคุณกันทั้งนั้น ที่คุณมีสามีที่เพียบพร้อมอย่างผม”
เชอรีน ไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะมีแต่จะเสียเปรียบ
เธอเลือกที่จะพลิกตัวไปอีกด้าน
ซึ่งเป็นด้านตรงกันข้ามกับที่เขายืนพร้อมกับพูดขึ้นมาลอยๆ
“การหลงตัวเองถือเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง”
ฟาอิส ฟาดฝ่ามือลงไปที่บั้นท้ายงอนงามอย่างแรง
เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจแผลงฤทธิ์ใส่เขา
“โอ๊ย ! ฉันเจ็บนะ”
หญิงสาวหันมาแว้ดใส่เขาทันที
“ก็แค่ล้อเล่น”
ปากบอกล้อเล่นแต่สายตาหาเป็นเช่นนั้น
“มีใครเขาล้อกันเล่นแบบนี้บ้าง”
“ก็เราไง ผมมักจะล้อเล่นกับคุณแบบนี้เสมอ เวลาที่คุณดื้อหรือแผลงฤทธิ์ใส่ผม”
“คุณกลับไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“นี่คุณไล่สามีสุดที่รักของคุณเหรอ”
“ใช่…โน่นประตู”
