หลงเงาจันทร์ – ไปรยา(สิรภัทร)
จุดเริ่มต้นของเขาและเธอคือความแค้นจากการเข้าใจผิด
จุดเปลี่ยนของเขาและเธอคือคำว่ารักที่คืบคลานปกคลุมหัวใจ
กว่าจะเห็นแสงจันทร์ที่สดใสต้องเสียน้ำตากี่หยด ใครเลยจะเห็นใจบ้าง
“อีกไม่นานผมก็จะแต่งงานแล้ว” ธนาคิมบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก
“ฉันทราบแล้ว ยินดีด้วยนะคะ” พิมพ์ชนกกล่าวแสดงความยินดีล่วงหน้า
“คุณไม่เสียดายหรอกเหรอ”
“เสียดายอะไร” หญิงสาวสวนทันควัน
“เสียดายที่ผมเลือกมาแต่งงานกับน้องสาวคุณ แทนที่จะเป็นคุณ” ธนาคิมตอบอย่างท้าทาย
“คุณธนาคิม”
“ทำไมหรือคุณพิมพ์ชนก”
“ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไงกับดิฉัน แต่ดิฉันยืนยันว่า ดิฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับคุณเลยสักนิดเดียว”
“จริงเหรอ อย่างคุณเนี่ยนะ จะไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายอย่างผม”
ธนาคิมยื่นใบหน้าคร้ามเข้าใกล้หญิงสาวเสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดผิวกาย
“รู้สึกสิ” พิมพ์ชนกถอยออกมาตั้งหลักก่อนจะพูดต่อ
“รู้สึกรังเกียจความหยาบคายของคุณไง”
ธนาคิมไม่ตอบโต้ แต่กลับยื่นมือไปโอบรั้งร่างบางนั้นเข้ามาแนบกับร่างอันแข็งแกร่งของเขา
ก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากหนาลงบนกลีบปากบางทันที
