สายใยรัก พันธนาการเสน่หา – เหมพินิจ วชิรภัฎ
จริงอยู่ ว่าคนเลวเยี่ยงเขา ไม่คู่ควรที่จะร้องขอให้เธอยอมอภัย
หากแต่ว่า สมควรแล้วน่ะหรือ ที่เธอจะเฉดหัวเขาทิ้งอย่างโหดร้ายไม่ใยดีแบบนี้…
ไม่อยากยกโทษให้ เขาไม่ว่า จะโกรธเกลียดชิงชัง เชิญได้เลย …
แต่!!! จะทิ้งขวางเขาเหมือนเศษขยะชิ้นหนึ่งแบบนี้ไม่ได้
เรื่องนี้เรื่องเดียวที่เขาไม่มีวันยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม!!!
“ภูยอมเอื้อมได้หมดทุกอย่าง ยอมแล้วทุกทาง ยอมให้เอื้อมทำร้าย
ไม่ว่าจะเจ็บปวดเจียนตายยังไงก็จะขอยอมรับมันไว้แต่โดยดี …
แต่เอื้อมไม่มีสิทธิ์ทิ้งภูแบบนี้ เฉดหัวภูทิ้งแบบนี้ไม่ได้!…
ภูไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ว่าใครหน้าไหนก็พรากเอื้อมไปจากภูไม่ได้
แม้แต่ตัวเอื้อมเองก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด!”
“คนเลว”
ผู้ถูกข่มขู่บริภาษเสียงสั่นเครือ ลำคอตีบตัน
เพราะก้อนสะอื้นที่จุดเสียดอยู่กลางอก
“ช่าย นี่แหละจ้ะ ผู้ชายของเอื้อมล่ะ… ดีใจม้ะ
ที่ได้เป็นสุดรักสุดหวงของคนเลวๆพรรค์นี้น่ะ”
เสียงเข้มยียวนรวนใส่ แค่นหัวเราะอย่างนึกสมเพชตัวเอง
เมื่อผู้หญิงที่เขารักและหวงแหนที่สุดในชีวิตมองมา
ด้วยสายตาผิดหวังแกมเจ็บปวดระทมทุกข์
