ลึกล้ำรำพัน – ฝนพราง
มัทนา คือเด็กหญิงวัยแปดขวบที่แม่ของเขา จูงมือเข้ามาในบ้านและบอกว่าเป็นน้องสาว…
ธีร์ พยายามเป็นพี่ชายใจดีทั้งๆ ที่เฝ้าฝันถึงความงามแรกแย้มทุกค่ำคืน
พอรู้ตัว ยอมรับก็หมั่นรดน้ำดูแลรอมัทนาดอกนี้เบ่งบานพรั่งพร้อม
“วันเกิดปีนี้มัทเท่าไรแล้วนะ”
เขาถามในสิ่งที่จำได้แม่นอยู่แล้ว
“เอ่อ ยี่สิบค่ะ”
เธอตอบตะกุกตะกักด้วยความประหม่าเล็กน้อย ธีร์ยิ้มจางๆ พลางคิดในใจว่า
ยี่สิบก็บรรลุนิติภาวะแล้ว แต่ความจริงต่อให้เธอยังเด็กกว่านี้
ธีร์ก็ไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะรอได้อีกหรือเปล่า
“มัท อยากกอดมัทใจจะขาด”
ประโยคที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แปลกแปร่งไปเล็กน้อยทำให้มัทนาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
แม้แต่ธีร์เองยังไม่คิดว่าตัวเองจะพูดอะไรแบบนี้เป็น ก็อย่างว่า เขาอดทนมาได้ตั้งนาน
“อยากกอดมาตั้งนานแล้ว”
มัทนาในวัยยี่สิบอาจจะเป็นเด็กสาวที่มีโลกความฝันเป็นของตัวเอง…
แม้จะอ่อนเดียงสา แต่เธอก็สามารถยอมรับพื้นที่ทับซ้อนของความฝันและความจริงนั้นได้…
เธอรู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานะใดในชีวิตและสังคมของเขา… แค่คนที่อยู่ในมุมมืด…ไม่อาจเอื้อมถึง
นานไปก็เรียนรู้ที่จะวางตัว วางหัวใจให้ชินชา… แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่อาจชาชินได้ดั่งที่คิด
