ฤาจะไร้ใจ – เฌอรามิล
คนพวกนี้ไม่ได้แยแสต่อความเป็นความตายของเธอแม้แต่น้อย
ทั้งสีหน้าและกำลังที่ใช้จับตัวเธอไม่มีสะทกสะท้าน
ว่ากำลังรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้
วาปี แน่ใจว่าพวกเขาสามารถโยนเธอลงไปลอยคออยู่ในทะเล
ได้อย่างหน้าตาเฉยราวกับเป็นเรื่องธรรมดา
“ปล่อยนะ!”
เธอรวบรวมแรงฮึดอีกครั้งแม้จะไม่เหลือความหวังอยู่เลย
เมื่อเห็นชายคนหนึ่งถือเชือกเข้ามามัดมือของเธอ
พวกเขาคิดจะจับเธอโยนทะเลจริงๆ!
“ได้โปรดคุณกันต์ ฉันไม่รู้จริง ไม่รู้เลย…”
เธอยังคงร่ำร้องขอความเห็นใจแข่งกับเสียงลมและเสียงคลื่น
รอบกายไม่มีอะไรเลยที่แสดงถึงความเป็นมิตรและการอยู่รอด
ต่อให้ถูกปล่อยตัวจากเชือกที่กำลังมัดตัวแน่นก็ใช่ว่าเธอจะไปไหนพ้น
นี่มันเรือ…เรือที่แล่นอยู่กลางท้องทะเลกว้างใหญ่ไพศาล
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุดหมายปลายทางจะเป็นแห่งหนใด
การันต์ เดินมายืนข้างๆ สองมือของเขาไขว้หลัง
และมองเธอด้วยแววตาเย้ยหยัน ริมฝีปากเหยียดยิ้มเยาะ
ราวกับความหวาดกลัว และน้ำตาของเธอ
จะช่วยบรรเทาให้เขาเป็นสุขยิ่งขึ้น
“เปลี่ยนใจก็รีบนะ ฉันไม่รับรองหรอก
ว่าเธอจะห้อยอยู่ได้นานแค่ไหน…”
สิ้นเสียง… ลูกน้องสองคนของเขาก็จับเธอโยนลงจากเรือ
“กรี๊ด!”
ร่างเล็กลอยลิ่วลงจากเรือราวกับสิ่งของไร้ค่าที่ถูกโยนทิ้ง
หัวใจของวาปีวูบปลาบราวกับกำลังยุบตัวและหยุดเต้น
เธอกรีดร้องไม่ลืมหูลืมตาเมื่อคิดว่าต้องจมสู่ท้องน้ำในไม่ช้า
และต้องสิ้นลมอย่างโดดเดี่ยวทรมานในที่สุด
แต่แล้ว…เชือกกลับดึงเด้งและร่างของเธอก็หมุนลอยอยู่ในอากาศ
ไม่ได้ตกลงไปในทะเลอย่างที่คิดเอาไว้
