ร้อยเล่ห์บ่วงซาตาน – ณธิดา
“ท่านประธานเข้าใจผิดแล้วค่ะ ผู้ชายคนนั้นเขาเป็น…”
ณรัก พยายามอธิบาย แต่ยังไม่พูดจบเสียงเข้มก็ขัดขั้นเสียก่อน
“คุณไม่ต้องพูดหรอกผมไม่อยากฟัง คุณมันก็เหมือนผู้หญิงคนอื่น
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม ชอบโกหกต่อหน้าทำเป็นเรียบร้อยใสซื่อ
แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ต่างกันสักเท่าไรหรอก”
เพี๊ยะ
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าคมเข้มอย่างแรง ดลธีหันหน้ากลับมา
ผู้หญิงที่บังอาจกล้าตบหน้าเขา ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน
“คุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน เพราะคุณยังไม่รู้จักฉันดีพอ”
ณรักกัดริมฝีปากบางแล้วพูดออกมา และยังพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาให้ชายหนุ่มเห็น
“ใช่!!! ผมยังรู้จักคุณไม่ดีพอถึงต้องเป็นคนโง่ที่ดูไม่ออก
มาว่าคุณเป็นคนแบบไหน ลาพักร้อนไปคงไประเริงกันมาจนหน่ำใจแล้วสินะ”
“พูดไปก็เปลืองน้ำลายเปลืองแรง กรุณารอสักครู่ดิฉันจะไปเขียนใบลาออกมาให้ตามกฎของบริษัท”
ณรักพูดจบก็กำลังจะเดินออกไป แต่ร่างของเธอก็ถูกกระชากจากแรงของผู้ชายตัวโต หน้าดุเอาไว้เสียก่อน
“คุณไม่สิทธิ์มาเดินหนีถ้าผมยังไม่อนุญาตและผมยังไม่พูดจบแบบนี้”
ดลธีตวาดเสียงดังออกมา
“คุณไม่มีสิทธิ์เพราะฉันลาออกแล้ว”
ณรักพยายามแกะมือมือที่บีบแขนของเธอจนแน่น แม้เจ็บก็ไม่คิดร้องออกมาให้ชายหนุ่มได้ยิน
“คำก็ไม่มีสิทธิ์ สองคำก็ไม่มีสิทธิ์ เดี๋ยวผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าผมมีสิทธิ์ในตัวคุณแค่ไหนณรัก”
ดลธีลากหญิงสาวเข้าไปในห้องนอน ซึ่งเขาเอาไว้พักผ่อนเวลาทำงานดึกๆ
