ม่านรักละอองใจ – พิชญวดี
เมื่อเขาถามเธอต้องตอบ เวลาพูดต้องสบตา
อย่าได้เรียกร้องขอความเห็นใจ ไม่มีสิทธิ์…แม้แต่จะรัก
“สิบนาที ผมจะรอที่สระน้ำ หวังว่าคงตรงต่อเวลาเพราะผมไม่ชอบรอใคร”
น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยขึ้นในขณะที่คนโดนสั่งไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตา
การกระทำนั้นสร้างความไม่พอใจให้อีกฝ่าย รู้ตัวอีกทีในสายตาเธอ
ต้องเจอกับปลายเท้าของชายหนุ่ม ทุกย่างก้าวของภีมภัทร
ไม่ต่างจากการฉุดดึงเธอลงไปในนรกชั้นที่ลึกที่สุด
“จะดื้อด้านกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ผม…”
จำเป็นต้องสบตาดุดันเมื่อเขาดันปลายคางเธอด้วยนิ้วชี้
ดวงตาโศกเจือด้วยน้ำใสๆ ไม่ได้ส่งผลใดๆ ต่อภีมภัทร
เขาทำเพียงเหยียดยิ้มอย่างน่ากลัว หนำซ้ำยังโน้มหน้าลงมาจูบซับน้ำตา
“ไม่ต้องร้อง อยู่กับผมมีอะไรน่ากลัว ?”
ยิ่งพูดเนื้อตัวหญิงสาวยิ่งสั่นเทา ร่ำไห้โดยไร้เสียงสะอื้น
มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
“ตอบมา เป็นเมียผมไม่ดีตรงไหน”
