มะปรางลอยแก้ว ฟางซิน
เรียวปากงามคลี่ยิ้มขมขื่น หนังสือหย่า!
นั้นคือสิ่งที่นางได้รับด้วยข้ออ้าง บัดซบ นางมิมีบุตรสืบสกุล
นางหลับตาลงไล่หยดน้ำอุ่นหยดแล้วหยดเล่า
ที่เปียกชุ่มไปทั่วแก้มเนียนขาว ขณะที่ใบหน้างามยังคงมีรอยยิ้มขื่น
รถม้าเคลื่อนตัวช้าสลับเร็วไปตามเส้นทางมุ่งหน้าลงใต้
นับตั้งแต่เท้าน้อยๆ ได้ก้าวออกมาพ้นประตู
นางมิได้หันกลับไปมองด้านหลังอีกเลย ความรัก ความอาลัย
นางจะตัดให้ขาดนับตั้งแต่เท้าคู้นี้ได้ก้าวพ้นออกจากประตู
จากนี้นางกับตระกูลเสิ่นมิมีสิ่งใดเกี่ยวข้องต่อกันอีก…….
นางหลุบตาลง เก็บงำความรู้สึกทั้งหมดไว้ ก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
นางเลี่ยงที่จะไม่ตอบ และเลือกที่จะกล่าวอย่างห่างเหิน
“ขอบคุณนายท่านเจ้าค่ะ ที่ช่วยข้าไว้”
นางพยายามดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
“เหตุใดจึงใช้วาจาห่างเหินเช่นนี้”
ใบหน้าคมดวงตาเข้มจ้องนางไม่วางตา
“ข้ากับนายท่านมิเคยรู้จักกันมาก่อน จึงมิสมควร”
หึ! เขาแค่นเสียงในลำคอก่อนเอ่ยเสียงเย็น
“เพียงผ่านมาไม่กี่ปี เจ้าก็ลืมสามีเก่าแล้วอย่างนั้นรึ!”
นางถลึงตาใส่เขาแว่บหนึ่ง พลางสบถด่าอยู่ในใจ
เฮอะ! สามีเก่าอย่างนั้นหรือ จงไปตายซะ!
