ภรรยาราคี – ลัลน์
เธอต้องชดใช้ด้วยร่างกาย จนกว่าใครคนนั้นจะกลับมา นั่นคือเวลาที่เธอต้องจากไป
“อีกไม่นานผิงก็จะต้องไปจากคุณแล้ว…คุณวรรธน์จะแกล้งทำเป็นว่ารักผิงบ้างไม่ได้เลยหรือคะ”
หัวใจของเธออยากจะจดจำภาพของเขาในมุมดีๆ มากกว่าความป่าเถื่อนโหดร้ายเช่นนี้
“ฉันทำไม่ลงเพราะฉันขยะแขยงเธอ จะบอกอะไรให้ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเกลียดใครเท่าเธอมาก่อน”
ความรู้สึกอันท้วมท้นล้นใจแต่วรรธน์ไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันคืออะไร…
แต่มันคงไม่ใช่ความเกลียดหากเขาไม่ได้ไปรู้เรื่องอะไรบางอย่างมาเสียก่อน
“เธอมันนังผู้หญิงไร้ค่า น่าขยะแขยงน่าสมเพช ฉันเกลียดเธอ”
กระแสเสียงเกรี้ยวกราดโพล่งใส่หน้าของพริมา ความชัดเจนของเขา
กรีดแทงหัวใจดวงน้อยจนขาดสะบั้น แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากจะมีสักวันที่รักเขาน้อยลง
“ผิงรักคุณวรรธน์นะคะ ไม่ได้พูดเพื่อให้คุณวรรธน์เห็นใจ…
แต่ผิงแค่อยากจะบอกให้คุณได้รู้ก่อนที่ความรู้สึกเหล่านั้นมันจะหมดไปจากหัวใจของผิง”
หัวใจของวรรธน์ปวดแปลบโดยไม่ทราบสาเหตุ นี่เธอขู่เขาอย่างนั้นหรือ…
เธอขู่ว่าสักวันเธอจะไม่รักเขาอย่างนั้นใช่ไหม แล้วใครสนกันเล่า!
ต่อให้พริมาจะเลิกรักเขาไปสักคนโลกของเขาก็คงไม่ล่มสลายหรอก
“ฉันแทบนับวันรอให้วันนั้นมาถึง”
