ภรรยานิรันดร์ – SHASHA
พ่อม่ายสายซึน นิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล
ชายผู้กำพร้าภรรยามากว่าสิบสามปี
กำลังประสบปัญหาหนัก เมื่อปลายฝน บุตรสาววัยหัวเลี้ยวหัวต่อ
คบเพื่อนต่างเพศ นอกจากจะเขม่นหน้าเพื่อนชายของลูกแล้ว
แม่ของเด็กนั่นยังทำนิรันดร์ คันยุบยับในหัวใจอีกด้วย
“เราไม่ควรทำแบบนี้กันอีกนะคุณนิรันดร์
แล้วก็ควรถอยออกไปยืนให้ห่างจากฉัน”
บอกจบเธอแกะมือของเขาออก แต่นิรันดร์ก็ไม่ยินยอม
เขารัดแขนแน่นมากกว่าเดิม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณอยากต่อว่าผมแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นนะ
แต่อย่ามาห้ามผม อย่ามาสั่งผมให้อยู่ห่าง ๆ จากคุณ”
ในเมื่อสู้แรงเขาไม่ได้ เลยยิ่งหน้าบึ้งตึง ถามเขากลับ
“นี่คุณยังไม่สร่างเมาอีกหรือยังไง”
“ผมรู้ตัวรู้สติดีทุกขั้นทุกตอนที่เราทำร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นนาทีนั้น
หรือแม้แต่ตอนนี้ เบียร์แค่นั้นไม่ทำให้ผมเมาได้หรอกนะ ผมไม่ได้เมา”
ได้ยินเขายืนยันเสียงแข็งแบบนั้นแล้วก็ออกร้อนผ่าวที่ใบหน้าไม่น้อย
สูดลมหายใจเข้าแรง ๆ ตอกกลับ
“แต่ฉันเมา และฉันก็รังเกียจตัวเองมากที่ทำเรื่องไม่ดีไม่งามแบบนั้นลงไป
คุณคงคิดว่าฉันนอนกับใครต่อใครแบบนี้เสมอใช่ไหม…”
มองแววตาเหมือนเด็กน้อยสำนึกผิดแบบนั้นแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ความคิดแบบนั้นไม่ได้อยู่ในหัวผมเลย”
นิรันดร์กระชับอ้อมแขนของเขาเพื่อจะกอดรัดเธอให้แนบแน่นกว่าเดิม
แต่เธอต้องใจแข็ง จะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว
มันมากเกินพอ รังแต่จะทำให้เธอรังเกียจตัวเองมากขึ้นทุกที ๆ
“มันไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้ และคุณรู้ไหมว่าฉันเคยนึกรังเกียจทุกครั้ง
ที่ได้ยินเรื่องนอกรีต ผิดประเวณีแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนที่พูดอย่างทำอย่าง
มือถือสากปากถือศีล และ… ฉันไม่รู้ว่าปล่อยให้มันเลยเถิดแบบนั้นไปได้ยังไง และ…”
ขิมแข ไม่เคยเป็นแบบนี้ เธอรู้ตัวดีว่ากำลังพูดจาวกวนไปมา
แล้วก็ไม่สามารถพาบทสนทนาระหว่างกัน เข้าเนื้อหาหลักได้สักที
ถอนใจ รวบรวมสติบอกเขา “และ…” เธอต้องพูดมันออกไป
ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะนัก ยิ่งสบกับดวงตาดำทรงอำนาจ
ของนิรันดร์ก็ยิ่งใจหายหนักเข้าไปใหญ่
ทำไมเธอต้องรู้สึกโหยหาเขาขนาดนี้ด้วยนะ
ขิมแขเม้มปากแน่น ขืนสบตากับเขา บอกออกไปด้วยเสียง
ที่พยายามไม่ให้สั่นมากจนเกินไปนัก
“…ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วย”
พูดจบ เธอเห็นสายตาของเขาที่มองตอบมา มันเหมือนกับว่า
เธอเป็นผู้หญิงรักสนุกที่คิดฟันเขาแล้วก็ทิ้งไปอย่างไรอย่างนั้น
แต่แล้วเธอไม่ควรต้องสนใจสายตาของเขา
คนถูกฟันแล้วทิ้งยืนบดกรามนิ่ง มองเธอด้วยแววตาที่ขิมแข
ไม่อยากเห็นอีก เขาเค้นเสียงถามออกมา
“ถ้าผมไม่ลืม”
“นั่นมันก็เป็นปัญหาของคุณแล้วล่ะค่ะ”
“ทำไมคุณพูดปัดความรับผิดชอบแบบนี้”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ไปขอหย่าจากสามีแล้วมา
รับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนั้นน่ะหรือ”
ขิมแขเองก็โกรธจนตัวสั่นปากสั่นเช่นกัน ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้
เกิดขึ้นกับเธอมาก่อน ระรัวออกไปแล้วก็ให้ตกใจในสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่ไม่น้อย
“ถ้าทำอย่างปากว่าไม่ได้ ก็อย่าพูดมันออกมา”
