พันธะรักทวงใจ – ดลกร
“ฉันจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกับคุณ คงจำคนผิดแล้วค่ะ”
สลินลา ปฏิเสธพ่อของลูกอย่างไร้เยื่อใย
ยามนี้เธอคือทายาทโคล์ดเชอร์ที่มีทุกอย่างทัดเทียมเขา
ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่จะยอมเจ็บช้ำเหมือนห้าปีก่อนอีกแล้ว
โนวิช อมยิ้มเมื่อเห็นคนขี้อายที่หน้าแดงก่ำ
ยิ่งเห็นหญิงสาวพยายามกระชับผ้าห่มที่ใช้คลุมร่างไว้แน่น
ราวกับจะยึดมันเป็นปราการสุดท้ายให้ขวางกั้นเนื้อตัว
ไว้จากเขาก็กระซิบหยอกล้อริมใบหู
กดจูบลงแผ่วเบายั่วเย้าให้คนร่างเล็กอายหนักขึ้นไปอีก
“ถ้าผมจะทำอะไรคุณจริงๆ คิดว่าผ้าผืนแค่นี้จะช่วยอะไรได้ หืม”
สลินลาข่มความอายตวัดตามองค้อนยามเถียงกลับ
ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกชอบโชว์ทำตัวเป็นชีเปลือยเหมือนคุณ”
พูดจบเจ้าของร่างบอบบางก็รีบลุกขึ้นจากเตียง
โดยมีผ้าห่มพันรอบตัวไว้จนทำให้เคลื่อนไหวลำบากไม่น้อย
ทว่ายังไม่ทันได้ลงจากเตียง ร่างแกร่งที่ไม่รู้ว่าเดินอ้อม
ตรงมาทางเธอตั้งแต่เมื่อไรก็เข้าประชิดและใช้แขนแกร่ง
อุ้มร่างของเธอจะลอยขึ้นมาเสียก่อน เสียงหวานหวีดร้องเบาๆ
เพราะความตกใจก่อนจะรีบร้องถามอีกฝ่ายเสียงสั่นทันที
“คุณ คุณจะทำอะไร”
“ท่าทางคุณเหมือนอยากจะไปหาเสื้อผ้าใส่
ไม่ให้เป็นชีเปลือยแบบผมไม่ใช่เหรอ”
โนวิชยักคิ้วอย่างรู้ทัน เรียวปากร้ายยกยิ้มเจ้าเล่ห์
ยามก้มลงกระซิบในประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า
“ผมเป็นคนถอดมันเองกับมือ
ก็ต้องรับผิดชอบไปช่วยคุณตามหาสิ …จริงไหม”
