ผูกไว้ด้วยใยรัก – กลิ่นแก้ว
“ผมไม่ให้คุณไป…”
รสจูบแปรเปลี่ยนเป็นวาบหวามรัญจวน รสรักยังหวานหอม อ้อมกอดยังอบอุ่น
กรัณฑาแทบลืมเลือนความคิดอ่านในปัจจุบัน แต่แล้วสติก็กลับคืนมา
เมื่อลมหายใจที่รินรดผะผ่าวอยู่แถวซอกคอเคลื่อนลงต่ำ
รสชาติของความเจ็บช้ำอันขมปร่าแผ่แทรกซ่านขึ้นมาในทรวงอก หยาดน้ำตาไหลซึมผ่านขมับ
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะอยู่กับคุณหรือ”
คำพูดนั้นฉุดรั้งการกระทำของคนด้านบนให้ชะงักงันลงได้ทันที
สิงหาสน์ดันกายขึ้นเล็กน้อย มองสบกับดวงตาที่ฉ่ำรื้น หากมีแววมั่นคงแน่วนิ่ง นิ่งเสียจนเขาหวั่นใจ
จึงขยับลุกออกมานั่งหันหลังที่ริมเตียง ส่วนหล่อนพลิกกายไปลงปลายเตียง จัดเสื้อผ้าและลูบผมเผ้าซึ่งรุ่ยร่าย
“พรุ่งนี้…พรุ่งนี้ฉันจะไป” หล่อนพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น
เมื่อรักหล่อนรักอย่างเต็มที่ หากเมื่อใดไม่แน่ใจในรักของอีกฝ่าย
ก็กลับกลายเป็นหวาดระแวงและโกรธเกลียด เกลียดจนแทบไม่อยากร่วมใช้อากาศเดียวกันหายใจ!…
