บัลลังก์เสน่หา (นิยายจีน) – กะรัต
กาลก่อนข้าเศร้า…เคยเฝ้าถามลม
ด้วยคู่ชิดชม… ข้าอยู่หนไหน
เมฆขาวลอยเคลื่อน… วารีเลื่อนไหลไกล
ข้าเหงาข้าไห้… ร้างไร้ใครรักข้า… สักคน
ข้าถามจันทรา… อาทิตย์ ณ ขอบฟ้า
มวลหมู่ปักษา… สกุณาทุกแห่งหน
ราตรีลับคล้อย… คืนผันวันผ่านพ้น
วนภูดลเอ๋ย… ฤาคนรักข้า…ไม่มี
ครั้นทิวะกระหวัด… สานใยสิเนห์ผูกพา
พันร้อยหนึ่งครึ่งชีวา… ใจข้าสุขล้นเหลือที่
สายรักดั่งดินจรดฟ้า… ค่าลึกบึ้งมหานที
ตราบโลกสิ้นนานปี… ข้านี้…ไม่ขอปล่อยมือ
