บัญชารักซาตาน – พราวนภา
“ไปเก็บของ ฉันจะไปส่ง”
แล้วก็เป็นไปตามที่คาด ลูเซียส สั่งด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ไม่มีอะไรที่ฉันต้องเอาไป ฉันมาแต่ตัวก็ควรจะไปแต่ตัว”
จอมใจ พยายามค้นหาความรักในดวงตาคู่นั้น กลับเจอแต่ความว่างเปล่า
หรือมันอาจจะไม่มีตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ เพียงคิดแค่นั้น
หัวใจก็บีบเค้นจนแทบกระอักเลือด
“คุณจะปล่อยฉันไปจริงเหรอ”
ถามเพราะไม่เชื่อในสิ่งที่หูได้ยิน ทำไมถึงรู้สึกใจหายก็ไม่รู้
เวลาที่ต้องจากกันมันช่างเดินทางมาถึงเร็วนัก ต่อแต่นี้ไป
ทุกอย่างคงจะไม่เป็นเหมือนเดิม ไม่สิมันต้องไม่มีวันเป็นเหมือนเดิม
ไม่มีอีกแล้วช่วงเวลาดีๆ กับคนที่ตัวเองรัก มันจบลงไปตั้งแต่วันที่เขาไม่เชื่อใจเธอ
“ทำไม ทำหน้างงทำไม หรือว่าติดใจในรสสวาทของฉัน
แต่เสียใจนะ ฉันสะอิดสะเอียนเธอเต็มทน”
ยักไหล่ด้วยท่าทางไม่ยี่หระ มองเธอเหมือนของไร้ค่าไร้ราคา
ที่ไม่มีชีวิตจิตใจ พออยากได้ก็บังคับอย่างเลือดเย็น
พอเบื่อก็ถีบหัวส่งอย่างเฉยเมย
“คุณไม่จำเป็นต้องเอาเครื่องไปส่งฉันหรอก แค่ให้เรือไปส่งฉันที่ฝั่งก็พอ”
เธอไม่ต้องการความปรานีใดๆ จากเขาอีกต่อไป ในเมื่อเขาโหดร้ายมาแต่ต้น
ก็ไม่จำเป็นต้องมาทำดี หากเขาอยากจะขับไสไล่ส่ง
เพราะไม่ต้องการเธอแล้ว ก็ขอแค่บอกให้ได้รับรู้
“จองหอง!”
บริภาษลั่น แต่เธอก็ไม่เกรงกลัว กำหมัดแน่น จ้องมองใบหน้าเขาเขม็ง
“ฉันไม่ได้จองหอง แต่ไม่ต้องการความเมตตาใดๆ จากคุณทั้งสิ้น
เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก ขอให้เราจบกันแต่เพียงเท่านี้
ตายก็ไม่ต้องไปเผาผี ฉันจะถือซะว่าไม่เคยได้รู้จักคนอย่างคุณ
มิสเตอร์ลูเซียส มาร์ติอาน่า”
ปากก็พูดไปอย่างนั้นแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หัวใจถึงจะหยุดกู่ร้องเรียกหาชายผู้นี้ได้
“ดี๊…ได้อย่างนั้นก็ดี”
“ก่อนที่เราจะจากกัน ฉันอยากรู้ว่า…คุณเคยรักฉันจริงๆ บ้างไหม”
นี่คือสิ่งที่ยังติดค้างในใจ อยากรู้ว่าคำว่ารักที่เคยได้ฟังจากปากเขา
มันจริงเท็จเช่นไร หากเขาได้แถลงไขให้กระจ่างแล้ว
เธอก็จะได้จากไปอย่างไม่ห่วงหาอาลัย เลิกคิดเข้าข้างตัวเอง
ว่าซักวันเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ที่ฉันทำดีกับเธอนักหนา ก็เพราะว่าต้องการแยกเธอออกมา
จากโดมินิกแค่นั้นเอง หากไม่อยากให้น้องสาวฉันสมหวังในรัก
ไม่มีทางที่คนอย่างฉันจะลดตัวลงไปเกลื้อกกลั้วกับเธออย่างเด็ดขาด”
