นินสิปัน – ณัฐณรา
“ใช้มือหยิบแล้วมันบาดจะทำยังไง ระวังหน่อย… อ๊ะ”
ไม่ขาดคำ คนเตือนที่ตั้งใจจะเก็บเองก็ขมวดคิ้ว
คมปรัชญ์ มองนิ้วมือที่โดนเศษชามแตกบาดแล้วก็กลอกตา
เสียหน้าไม่น้อย แผล นิดเดียว เขาก้มมองปลายนิ้ว
แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะพรึ่ดอย่างอดไม่ได้
ของผู้หญิงที่นั่งยองๆ ตรงกันข้าม
ชายหนุ่มแยกเขี้ยวใส่เธอ
แล้วยื่นมือมาเขกมะเหงกบนหน้าผากมนทีหนึ่ง
“อย่ามาหัวเราะเยาะพี่นะ ไปเลย ไปเอาไม้กวาดมา”
นินสิปัน อึ้ง เธอมองคนที่ตีหน้าบึ้งแต่กึ่งยิ้ม
ยกมือลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนจะลุกเดินไปหยิบของตามที่เขาบอก
ตอนเธอเดินกลับมากำลังจะกวาดเศษกระเบื้อง
นายจ้างก็ดึง ไม้กวาดไปแล้วกวาดเอง
เธอเดินกลับไปเอาผ้าขี้ริ้วชุบน้ำจะกลับมาเช็ด
เขาก็วางไม้กวาดกับที่ตักผงลงแล้วดึงผ้าขี้ริ้วไปเช็ดเอง
ครั้นพอนินสิปันหันไปจะเอาของไปเก็บ
คนที่เพิ่งรวบผ้าถูพื้นเสร็จก็ลุก แล้วหยิบไว้กวาด ที่ตักผง
เดินย้อนเอาไปจัดการเอง เธอได้แต่ยืนมองนายจ้าง
รวบงานไปทำเบ็ดเสร็จคนเดียวงงๆ
จนเขาหันมาเห็น ก็กวักมือเรียกหยอยๆ
“ยายยังไม่ตื่นหรอก มากินข้าวก่อน”
เรียกแล้วก็เดินไปตักข้าวต้มใส่ชามให้ลูกจ้าง
โรยต้นหอมให้เสร็จ แล้วยกมาวางบนโต๊ะเรียบร้อย
นินสิปันจะเดินไปหยิบแก้วน้ำ
อีกฝ่าย ก็เคาะนิ้วเรียวยาวบนโต๊ะแรงๆ สองครั้ง
“นั่งแล้วกิน”
