ตรวนมลทิน – ศิรีรัญชนา
การตกเป็นที่หมายปอง และถูกดึงเข้ามาอยู่ท่ามกลางสงครามสายเลือด
มันคงไม่ใช่เรื่องสนุกนักสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างหล่อน
ตรีสุคนธ์ บอกตัวเองว่าหล่อนเกลียดนายตัวต้นเหตุอย่างเขาจับใจ
เกลียดท่าทางกวนๆ เกลียดการข่มขู่คุกคาม และเกลียดความกักขฬะหยาบคายของเขา
เขาปีนขึ้นเรือนของหล่อนมาอย่างโจร ขโมยทั้งสิ่งที่จับต้องได้ และจับต้องไม่ได้ไปจากหล่อน
อย่าว่าแต่จะให้รัก…เพราะแม้แต่ให้อภัย หล่อนยังทำไม่ลง !!
“ฉันขอสาปแช่งคุณ”
“เอาซี่คุณตรี ได้ชื่นใจขนาดนี้ แค่คำสาปแช่งที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไรจะเป็นผล
อาจจะชาติหน้า แต่กว่าจะถึง ชาตินี้ผมก็ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว”
“ฉันจะแจ้งความ”
“อยากทำแน่หรือ” วาตโน้มตัวเข้าหา เกี่ยวเอวหล่อนมาใกล้จนได้
“คุณย่าคุณจะเสียชื่อเสียง ตัวคุณก็จะเสียหาย
ไปไหนเขาก็มองว่านี่ ผู้หญิงคนนี้โดนทำอะไรมาบ้าง”
“เขาจะปิดหน้าไม่เห็นหน้าฉัน”
“แล้วคนที่คุณไปแจ้งเล่าตรีสุคนธ์ อย่างไรเขาก็เห็น
ปล่อยให้มันเลยตามเลยไปดีกว่า เท่านี้ไม่ถึงกับสึกหรอ ผมใช้ ผมก็ถนอม”
“คุณมันเลว !!”
ตรีสุคนธ์ทั้งตบทั้งตะปบเข้าที่หน้าของอีกฝ่าย วาตจับแขนสองข้างหล่อนตรึงไว้กับที่นอน
“ฉันเกลียดคุณ !”
“เหงื่อออกแต่เช้าผมว่ามันก็ดี แต่จะใจดีให้เลือกว่ายอมนั่งนิ่งๆ
แล้วพอแค่นี้ หรือให้ผมอยู่ต่อจนสว่างคาตา”
หล่อนเอาฟันขบเม้มกับปากจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดเค็มปร่า ก่อนหันหน้าหนี ร้องไห้เงียบๆ
วาตมองกิริยานั้นแล้วดึงมือหล่อนไปจูบซับเสียทุกนิ้ว จนเมื่อรู้สึกสัมผัสโลหะที่นิ้วหนึ่ง
เขามองดูด้วยความสนใจ แล้วก็ถือวิสาสะรูดมันออกจากนิ้วของหล่อน
“สลักชื่อเสียด้วย ขอยืมก่อนนะ แทนความคิดถึง”
“เอาของฉันคืนมา” หล่อนร้องไห้น้ำตาร่วงไหลเป็นเทือกทาง
วาตหันไปหยิบคว้าผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อตัวเองมาซับให้
“ขอเก็บน้ำตานางฟ้าเอาไว้หน่อยก็แล้วกัน”
พูดจบเขาก็ยัดผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าอีก
“ไอ้ขี้ขโมย”
“ของบางอย่างเอาไว้ต่อรองได้”
“ไอ้บ้า !!”
