คุณหมอจองจำรัก – P. Chamomile
เบญจามินทร์ นั่งมองหญิงสาวสะคราญที่สวยเปล่งปลั่ง
ภายใต้ชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ แม้ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง
แต่ผิวแก้มนวลเนียนยังคงสีเลือดฝาดอย่างเป็นธรรมชาติ
ผิดแผกจากสาวแม่ลูกอ่อนที่เพิ่งคลอดลูกได้ไม่ถึงสัปดาห์
เจ้าหล่อนกำลังง่วนอยู่กับการชงนมผงให้ลูกกิน
“คุณแม่ครับ เพิ่งคลอดได้ 5 วัน ทำไมถึงให้กินนมผง ทำไมไม่ให้กินนมแม่”
เขาเอ่ยถามด้วยความตำหนิ แม้จะรณรงค์เรื่องนมแม่สักปานใด
แต่ก็ยังมีแม่ขี้เกียจกลัวเต้านมเสียทรงอีกมากที่เลือกให้นมผงแทนนมจากเต้า
ขณะเดียวกันก็มีคุณแม่มือใหม่จำนวนไม่น้อยที่มีปัญหาเกี่ยวกับการให้นมแม่
ทั้งเอาลูกเข้าเต้าไม่เป็น ลูกดูดแต่หัวนมปากไม่ครอบลานนม หัวนมแตก และอีกสารพัด
“เอ่อ…”
แม่ลูกอ่อนสาวแสนสวยอึกอัก แววตามีแต่ความรู้สึกผิด
เขาคิดว่าเธอเธอคงจะมีปัญหาจึงก้มมองเต้านมคู่โตภายใต้เสื้อยืดสีเทา
แม้เสื้อยืดจะตัวโคร่ง แต่เต้านมนั้นอวบเต่งตึงอย่างกับลูกส้มโอ
“ดูแล้วคุณแม่น่าจะนมคัดนะ มีปัญหาเรื่องการให้นมบุตรใช่ไหม
ไม่เป็นไร… เดี๋ยวผมจะให้คุณเข้าคลินิกนมแม่
ที่นั่นจะมีพยาบาลสอนเรื่องการให้นมแม่อย่างถูกวิธี
คุณรู้ไหมว่านมแม่จะช่วยขับสารเหลืองให้ออกมาทางอุจจาระ”
เบญจามินทร์พูดต่อไปอีก พร้อมกับก้มมองเด็กชายตัวน้อย
ที่อยู่ในอ้อมกอดของเจ้าหล่อน ทารกมีผิวหน้าสีเหลือง
นัยน์ตาขาวมีสีเหลืองจางๆ ให้นมเสร็จ
เขาจะเอาเด็กทารกเข้าตู้อบเพื่อส่องไฟทันที
“คือ… ฉันไม่ใช่แม่ของเด็กคนนี้หรอกค่ะคุณหมอ
เด็กคนนี้เป็นหลานฉันเองค่ะ”
“อ้าว แล้วคุณแม่ของเด็ก…”
“ไม่อยู่แล้วค่ะ”
คำตอบสั้นๆ ของสาวสวยที่คิดว่าเป็นคุณแม่ลูกอ่อน
ทำให้กุมารแพทย์หนุ่มนิ่งงัน จนปัญญาจะพูดต่อ
เขามองเด็กด้วยความเวทนาก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้…
งั้นเต้านมที่ใหญ่ปานส้มโอของเธอก็คือเต้านมล้วนๆ
ไม่ได้คัดตึงหรอกหรือนี่…!
