คุณพ่อหรรษาที่รัก – ภณิตา
ยายหนูเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของผมเอง เธอเป็นเด็กทานเก่ง
เลี้ยงง่าย ชอบสัตว์เลี้ยงเกือบทุกชนิด แต่ดันเป็นภูมิแพ้
มันคงไม่แปลกอะไร ถ้าผมไม่บังเอิญไปเจอ
ความลับในสมุดบันทึกที่เมเก็บเอาไว้
พ่อเบส : วันศุกร์
หรรษา : วันศุกร์
“เบส ไม่เอานะ เดือนนี้เมนส์ยังไม่มาเลย พอก่อน”
“หืม ว่าไงนะ ยังไม่มาเหรอ”
ไม่ถามเปล่า คนที่ทำเสียงตื่นเต้นจนเมษากลัวว่าลูกจะตื่น
ยังลุกขึ้นมาคร่อมทับตัวเธอไว้จนหน้าแทบจะชนกัน
“อืม ก็… ยัง”
“งั้นซ้ำหน่อยมั้ย เอาให้ชัวร์ไปเลย”
ซ้ำอะไรของเขาเนี่ย ชงชัวร์บ้าอะไรกัน
“พอเลย เมไม่เอาด้วยหรอกนะ หยุด”
คนดื้อที่กักกันเมียตัวเองไว้ในอ้อมแขนไม่เถียงต่อ
เขาก้มลงไปสัมผัสกับความหอมหวานที่ดูขลุกขลัก
และมีร่องรอยถูกหยิกนิดหน่อย ก่อนจะเดินหน้า
ด้วยการอุ้มร่างบางไปโอ๋และ ‘ซ้ำ’ กันต่อที่ห้องข้างๆ
“เดี๋ยวสิ คือ เอ่อ คือเมจะห่มผ้าให้ลูกก่อน”
ผู้หญิงที่ไม่สาวแล้วพยายามจะรั้งตัวเองไว้ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
ทั้งที่รู้ว่าคงทำอะไรไม่ได้มาก… บุริม อมยิ้มมอง
เขาปล่อยเธอลงที่เดิมก่อนจะหันไปหอมแก้มลูกหมู
ที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในมุมตุ๊กตาชิดขอบเตียงด้านใน
“พ่อขอตัวแม่เมก่อนนะคะ เดี๋ยวพามาคืน”
แขนแกร่งดึงผ้าห่มคลุมให้ลูกเสร็จแล้วจึงวกกลับมา
หาคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ในความมืด เธอหมดสิทธิ์ปฏิเสธ
เมื่อคนตัวโตช้อนแผ่นหลังและรวบสองขาเล็กลอยขึ้นจากที่นอน
เขาก้มลงมาชิดริมฝีปาก กระซิบบอกประโยคสั้นๆ
ที่ฟังแล้วทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง
“ต่อกันเถอะ”
