คืน (รัก) นับดาว – อักษราภัค
“พี่พาใครไปที่คอนโดหรือเปล่า”
นับดาว พยายามสูดกลิ่นน้ำหอมภายในรถ
แม้จะเจือจางลงแล้วแต่เธอก็รู้ว่านั่นเป็นน้ำหอมผู้หญิง
เพิ่มความน่าสงสัยมากขึ้นไปอีกเมื่อเขาเงียบไม่ยอมตอบ
“พี่พาใครมาที่ห้อง และก็พาขึ้นรถคันนี้ด้วย”
เธอยังจี้ไม่ลดละ
‘ใช่แล้ว’
นับดาวนึกในใจ และนาทีนั้นน้ำตาก็ไหลเอ่อออกมา
เธอรับไม่ได้ที่ภูดิทพาผู้หญิงคนอื่นไปในที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน
“ใช่ผู้หญิงที่แม่พี่พูดถึงหรือเปล่า”
เธอกลั้นใจถามทั้งที่ไม่อยากถาม แต่ถ้าใช่จริง ๆ
ก็ต้องเป็นหล่อนนั่นแหละที่แอบเอารูปมาจาก ภูดิท
และจัดการทำลายชีวิตเธอ
“อือ”
“โอเค เพราะงั้นถ้าพี่ไม่ได้ปล่อยรูป ก็ต้องเป็นแฟนของพี่ที่ทำ”
“ไม่ใช่แฟน”
ภูดิทย้อน
“โทษที! ต้องเรียกว่าอะไรดีล่ะ? เมีย ว่าที่คู่หมั้น หรือว่าที่ภรรยา”
นับดาวสวนกลับไม่ลดละ พานให้ชายหนุ่มปวดหัวไม่เป็นอันขับรถ
เขาตัดสินใจหายูเทิร์นที่ใกล้ที่สุด เพื่อวนกลับเข้ามา
ในกรุงเทพมหานครอีกครั้ง โดยที่นับดาวยังคงนั่งสะอื้นอยู่ข้างกาย
นึกเสียดายเวลาที่หลงคารมคบหากับเขามาหลายปี
“พี่เคยเสียดายเวลาหรือเปล่า…ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน”
“ไม่”
เขาสามารถตอบได้ทันที โดยที่นัยน์ตาคมขุ่นจดจ้องทางข้างหน้า
“แต่นับโคตรเสียดายเวลาเลย ทำไมพี่ถึงชั่วได้ขนาดนี้
ลูกผู้ชายเขาไม่ทำกันหรอกนะ”
