คมเสน่หา – อัคนี
“กินข้าวเย็นหรือยัง”
“ยัง คุณล่ะคะ หิวไหม ฉันพอทำอาหารง่าย ๆ ได้บ้าง
จะทำให้เดี๋ยวนี้ถ้าคุณไม่รังเกียจอาหารธรรมดา”
“ไม่ต้อง!”
พริบตาเดียว เตชินี ไม่ทันตั้งตัว ร่างสง่าก็ก้าวประชิดบีบข้อศอกดึงเข้าหาตัว
หล่อนตกใจกรีดร้องเบา ๆ สะบัดตัวแต่กลับถูกบีบแรงขึ้น
ทั้งยังตกเข้าอ้อมกอดรุนแรงปราศจากความอ่อนโยน
ดวงตา ธีมา เจิดจ้า ยิ้มเหี้ยมเกรียม
“หิ้วท้องเกือบถึงค่ำ จะแอบออกไปกับไอ้ผู้ชายที่เธอนัดเจอเมื่อเช้าใช่มั้ย”
เตชินีสะดุ้ง แววตาตระหนกเทียบได้กับเชื้อเพลิงชั้นดี
ธีมายกร่างหญิงสาวพาดบ่าเดินขึ้นบันไดดิ่งเข้าห้องนอนของเขา
ไม่นำพาว่าร่างอ้อนแอ้นจะดิ้นรนทุบตีหยิกข่วนสักแค่ไหน
“โอ๊ย”
เตชินีร้องเมื่อถูกโยนโครมลงบนเตียง ความนุ่มหนาไม่ทำให้เจ็บ
หากร้องเพราะตกใจมากกว่า ยิ่งเมื่อชายหนุ่มตามลงมาคร่อมขวางกัก
ยิ่งรู้สึกราวใจจะหลุดลงกองที่ตาตุ่ม ไม่มีแววล้อเล่น
ดวงตาสีเทาเข้มขุ่นจัด…เอาจริง
“ธี คุณเป็นบ้าอะไร”
“เธอไม่มีสิทธิ์ถาม”
“ฉันมี”
สวนทันควัน
“แม้ในฐานะลูกจ้าง ฉันก็มีสิทธิ์ ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณจำไว้ธีมา”
“อยากรู้เหรอ”
เสียงเบาลงเรื่อย ๆ แสดงถึงกระแสอารมณ์ยิ่งเชี่ยวกราก
“เมื่อเช้า ฉันสั่งเธอว่ายังไงเตชินี สั่งว่ายังไง แล้วเธอ
เธอขัดคำสั่งฉันใช่มั้ยถึงได้มีโทรศัพท์จากไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะหา!”
‘พี่เนกษ์!’
ลืมสนิท โทรศัพท์อยู่กับธีมา นี่เองเขาจึงทราบว่าหล่อนออกไปพบใคร
แล้วทำไมเล่า สองแขนยันอกอย่างไม่ยอมแพ้ ถามกลับ
“ฉันจะพบใครเกี่ยวอะไรกับคุณ ธีมา คุณจะไม่ให้ฉันเจอหน้าค่าตาใครเลยหรือไง”
“เจอกับให้ท่า ต่างกันมากเลยนะ”
“ธีมา!”
มือข้างหนึ่งยกขึ้นสะบัดจะตบหน้าทว่าธีมาคว้าไว้ได้ทัน
ตรึงสองแขนแนบที่นอน ความเงียบชวนอึดอัดแผ่คลุม
ธีมาไม่อาจอธิบายความรู้สึกนี้แม้แต่กับตัวเอง
ตั้งแต่รู้ว่าเตชินีนัดพบชายหนุ่มอีกคน ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็ก่อตัวรุนแรง
รวดเร็วราวกับพายุ เขาไม่อยากให้ใครใกล้ชิดผู้หญิงคนนี้
คนที่…ต้องเป็นของเขาคนเดียว!
