กาวน์ลวงรัก – ชาริณี
ชาติก่อนไปทำบาปอะไรไว้กันนะ ชาตินี้ถึงได้ถูกเขาจองเวรไม่หยุดหย่อน
โอปป้าบ้าเลือด อาจารย์แพทย์สุดหล่อ สุดเขี้ยว ราวน์โหด
สอบเหี้ยมเลื่องลือกันทั่วโรงพยาบาลทุกคนต่างหลีกให้ห่าง
มีแต่เธอนี่แหละที่ไม่ว่าจะหลบไปมุมไหนก็ไม่เคยพ้น โดนจิกกัดจนพรุนไปหมดแล้ว
“ปล่อย”
เธอเกลียดเขาพอกันกับเกลียดตัวเอง เกลียดที่โง่มองพัตเตอร์ไม่ออกจนทำร้ายน้อง
เธอสับสนและอยากจะหาที่เงียบๆร้องไห้ให้สาใจ มือสะบัดคนที่กอดอยู่เต็มแรงแต่ไม่หลุด
“ทำไม…เสียใจที่ปลาหลุดมือเหรอ…จำใส่สมองน้อยๆของคุณเลยนะถ้าเด็กผมเกรดตก
หรือมันเป็นบ้าขึ้นมานั่นมันเป็นเพราะคุณเป็นเพราะความขี้อ่อยของคุณ
ไม่รักแล้วให้ความหวังไปทั่ว หน้าไม่อายจริงๆ”
พอเขากระซิบถ้อยคำโหดร้ายด้วยน้ำเสียงหยามเหยียดจบ
ก็ปล่อยมือผลักให้เธอออกไปยืนห่างๆทันที บุษศราสะอื้นเงยหน้ามองคนใจร้าย
ที่จ้องมาเหมือนจะฉีกเนื้อเธอแล้วน้ำตาพังลงมาระลอกสอง
“ถ้าฉันมันแย่ก็อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามาทำให้ชีวิตฉันยุ่งเหยิงไปกว่าที่เป็น”
“ไม่ถูก…เพราะคุณมันแย่ผมถึงต้องเก็บไว้ข้างตัวไง…มาเน่าตายในมือผมนี่แหละ
อย่าได้คิดจะใช้ชีวิตสุขสบายจากการหลอกเด็กเล่นไปวันๆได้อีกเลย”
“ฉันเกลียดคุณ”
“ไม่ได้ขอให้รัก”
เขาตอบหน้าตาเฉย บุษศรากำมือแน่นเจ็บจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ได้แต่ปาดน้ำตาแค้นๆแล้ววิ่งหนีไปด้วยความคับแค้นที่แน่นอก
กันต์ชนินทร์ ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเลือดที่ร้อนกรุ่นเริ่มเย็นลงทีละนิด
นั่นทำให้ได้สติคิดว่าพูดอะไรออกไปแล้วบ้างแต่ก็สายไป
พอหันกลับไปหาเธอก็หายไปจากลานจอดรถแห่งนั้นแล้วไม่เหลือแม้แต่เงา
