กรงรักสีชมพู – แทนขวัญ
น้ำค้าง สาวน้อยแสนซื่อถูกพรากพรหมจรรย์ไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงต้องมาอยู่ในความปกครองของ นายหัวคีรี
หนุ่มวัยสามสิบห้าผู้แสนเย็นชาและว่ากันว่าเขาไม่มีหัวใจ
ภายใต้ท่าทีดุๆ และแข็งกระด้าง
น้ำค้างกลับสัมผัสได้ถึงการดูแล ใส่ใจ แม้ไม่ได้รัก
จากที่เคยหวาดกลัว และมองว่าเขาเป็นบาดแผลในชีวิต
นานวันเข้า เธอจึงพบว่าแรงต้านทานในหัวใจตัวเองเริ่มพังทลายไป
ติดตรงเขายังเป็นคีรีคนเดิมที่ใจแข็งยิ่งกว่าหินผา
แล้วน้ำหยดเล็กๆ อย่างเธอจะสั่นคลอนหัวใจเขาได้หรือ…
“สำหรับฉัน…นี่คือการรับผิดชอบ”
“แล้วถ้าหนูไม่ต้องการความรับผิดชอบของนาย แต่อยากกลับบ้านล่ะคะ”
“ก็ย่อมได้”
เขาตกลงใจง่ายกว่าที่น้ำค้างจะคาดคิดเสียอีก
“แต่นั่นคือหลังจากที่ฉันมั่นใจว่ากลับไปแล้วเธอจะไม่ถูกใครหลอกเอาไปเร่ขายง่ายๆ อีก”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาจะต้องคอยตอกย้ำซ้ำเติมแผลในใจหล่อนด้วย
เขาหวังดีจริงๆ หรือแสร้งทำเป็นหวังดีทั้งที่ในใจหวังตักตวงกันแน่
“หนูจะถูกใครหลอกไปขายอีกหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!
เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ถ้านายไม่ได้อยากฉวยโอกาสซ้ำเติมจริงๆ
นายก็น่าจะปล่อยหนูไปมีชีวิตของหนู”
“แน่ใจเหรอว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ชายหนุ่มก้าวมาชิด เล่นเอาน้ำค้างผงะถอยกรูดไปชนผนังบ้าน
แต่ไม่ทันไรเขาก็ตามมากักกันหล่อนไว้ในพื้นที่แคบๆ
ดวงตากลมโตมีประกายหวาดหวั่นเมื่อประสานกับดวงตาคู่คม
“สามวันสามคืนมานี้เราก็ทำกันตั้งสิบหกครั้ง
ถ้ารวมที่ไนต์คลับด้วยก็เป็นสิบแปดครั้ง แถมเธอยังถึงจุดสุดยอดทุกครั้ง”
น้ำค้างหน้าร้อน ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะนับไว้ด้วย ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ทันได้นับ
เพราะบางครั้งหล่อนก็หลับๆ ตื่นๆ แต่เวลาเดียวกันก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเป็นอย่างที่เขาพูดทุกครั้ง
“สิบแปดครั้งแห่งความฟิน…”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก
“ฉันเพิ่งรู้ว่านั่นคือสิ่งที่คนไม่ได้เป็นอะไรกันสามารถ ‘ทำกัน’ ได้”
